در یک ماه منتهی به الکامپ، حداقل ده تماس از شرکت های مختلف دریافت کردم که در مصاحبه با خبرنگاری از من پرسیدند: “به نظر شما ارزش پرداخت هزینه برای حضور در الکامپ را دارد یا خیر؟” چند نفر گفتند: “آیا نظرسنجی دیجیاتو را دوست ندارد. سری قبل ببینم کی میاد کی نمیاد؟” گفتم نه؛ در عین حال، طرف مقابل ارزش این استعلام را درک نکرده و حتی به صورت مستقیم و غیرمستقیم وارد میدان ها شده است. واقعیت این است که من به هیچ کدام نگفتم که نروند. گفتم ببین آیا چیزی برای ارائه به مخاطب داری؟ آیا چیزی برای گفتن به مخاطبان خود دارید؟ می بینید، واقعاً مخاطب شما باید آنجا باشد؟ اگر پاسخ این سؤالات مثبت است، حتماً شرکت کنید.»

چرا که الکامپ حداقل در خاطره همه ما یک رویداد باشکوه و پر از امید حداقل در چند دوره اخیر برگزار شده در دهه 90 است. حتی من که از نظر دیگران خوشبین نیستم، در آخرین روز الکامپ که در ابتدای سال 2018 برگزار شد، آن را احساس کردم. آینده بهتر انتظار اما اتفاقی که بعداً در آن سال افتاد.

در دوره بیست و ششم در دو روز اول نمایشگاه به عنوان بازدیدکننده از نمایشگاه بازدید کردم. من در زمان قطع برق در سالن افتتاحیه نبودم، اما در عین حال، اگر می توانستم به سختی (واقعاً سخت) وارد اینترنت و شبکه های اجتماعی شوم، شاهد بحث های جدی و جدی بودم. شکاف عمیق میان فعالان این حوزه. بین افرادی که به عنوان کسب و کار در حوزه «اقتصاد دیجیتال» و البته «تخلیه نکردن میدان» با استدلالی مثل «هی ********و من هنوز زنده ام» می خواهند در نمایشگاه شرکت کنند! ” آنها دفاع کردند و تعداد کمی از مردم این حضور را در شرایط فعلی بیهوده دیدند.

حق با کی بود؟ پس از چند روز بحث در این زمینه، هیچ یک از گروه ها نتوانستند دیگری را قانع کنند. اما حداقل می‌توانیم از نبود شرکت‌های بزرگ، مهم و البته تأثیرگذار در حوزه فناوری که مصرف‌کنندگان عادی با آن‌ها بیشتر آشنا هستند، برداشت‌های زیادی کنیم.

مهمترین برداشت از دیدگاه من یک تغییر پارادایم جدی و احتمالاً دائمی برای نمایشگاه الکامپ است. شرکت ها و گروه های بزرگی مانند دیجی کالا، اسنپ، تپسی، هزارادستان و ده ها استارتاپ متوسط ​​که قطعا آمدنشان هزینه زیادی داشت و تصمیم به عدم حضورشان گرفت، با تحلیل درست به این نتیجه رسیدند که نمایشگاه الکامپ پس از گذشت حدود 4 سال از آن زمان آخرین بار برگزار شد و در. وضعیت فعلی از یک نمایشگاه اولویت B2C به یک نمایشگاه اولویت B2B در حال تغییر است. اگر الان نقشه سالن ها و شرکت های حاضر با نگاهی دقیق متوجه می‌شوید که اگر چندین صرافی ارزهای دیجیتال را در نظر بگیریم، بخش بزرگی از نمایشگاه در دست شرکت‌هایی بود که حوزه فعالیت‌شان B2B یا حتی B2G بود. به عنوان مثال، شرکت هایی که از نسل جدید فایروال هایش خودشان را لو دادند!

باید اعتراف کرد که برگزاری الکامپ امسال پس از فراز و نشیب های مختلف کار کمی نبود اما امسال الکامپ تغییر عمده ای در جنسیت مخاطبان داشت. هم در لایه غرفه دار و هم در لایه بازدیدکننده. اما لایه ای که تغییر نکرد، حضور زحمتکشان در دولت بود. اگرچه الکامپ بر خلاف اینوتکس مستقیماً توسط دولت سازماندهی نشده است، اما حتی اگر ارتباط بین انجمن برگزارکننده دوره فعلی و دولت، حضور کسب و کارها را از دستاوردهای اقتصاد دیجیتال و همچنین دستاورد در نظر نگیریم. دولت در معاون اول رئیس جمهور ارائه شد و اخبار منتشر نشد که آقای مخبر در نمایشگاه الکامپ شاهد مشکلات حوزه فناوری بوده است. در روز اول که وزیر ارتباطات حتی حاضر به سخنرانی در الکامپ نشد و به دلیل قطع برق سالن افتتاحیه را ترک کرد، نماینده معاونت فناوری از آقای زارع پور درباره تمام محدودیت های اینترنت سوال نکرد. زمینه برای 9 ماه گذشته. اگر بپرسید، احتمالاً بحث با جمله “مسئولیت من نیست” به پایان می رسد. اتفاقی که در روز آخر نمایشگاه افتاد.

نمایشگاه الکامپ در سراسر جهان در شرایط عادی برگزار می شود. آنها در همه سطوح مخاطب خود را دارند. نمونه هایی در منطقه ما شهرت واقعی بین المللی پیدا کرده اند. قبل از هر چیز باید پذیرفت که چنین نمایشگاه هایی یک تجارت و ابزاری برای کسب درآمد و حتی برندسازی برگزارکنندگان هستند. اگر الکامپ به همین شکل باقی می ماند، چنین شکافی بین فعالان این حوزه وجود نداشت. در گام بعدی، اگر برگزارکنندگان الکامپ مسئولان را آشکارا در مقابل منتقدان قرار دهند، حتی می توانند بگویند که کار آنها در ایجاد چنین بستری بسیار ارزشمند است. اما واقعیتی که اتفاق افتاد این نبود. نتیجه الکامپ برای صنعت فناوری، عکس‌های یادبود و سلفی چند تن از نمایندگان آن‌ها با مسئولان بود، نه اعتراض یا حتی انتقاد: مسئولان دعوت شدند، حضور پیدا کردند، شاتر دوربین‌ها به صدا درآمد، عکس‌ها ضبط شد و احتمالاً روابط بیشتری داشت. و نزدیکی بین افراد در تصویر انجام شده است.

پس بیایید با خودمان صادق باشیم. بیایید Alcomp و عملکرد آن را به درستی اندازه گیری کنیم. بیایید ببینیم آیا واقعاً فعالان صنعت فناوری می خواهند نمایندگان آنها وزرا و مسئولان را به تور الکامپ ببرند یا آنها را برای مواجهه با مسائل واقعی دعوت کنند. آن وقت وقتی کوچکترین مشکلات با قوت و همبستگی صنفی حل شد، می توان از «امید» صحبت کرد. اما از حق نگذریم، الکامپ امروز این ویژگی ها را نداشت. ارائه و تقلیل آن به دوره ای در پوشش امید نه افتخاری برای فعالان واقعی این صنعت و نه خود نمایشگاه دارد.