برخی از این صورت های فلکی هنوز هم شناخته شده اند. مانند صورت فلکی قوس که با خدایی به نام نینورتا (یا در برخی متون پابیلسگ) مرتبط است که خدای شکار محسوب می شود. یا صورت فلکی خار و شیر که با ایشتار (سومری اینانا) الهه عشق و جنگ مرتبط است.

تعدادی از صورت های فلکی بین النهرین با آنچه امروز می دانیم ناسازگار هستند. مانند صورت فلکی «Strela» و «Sagittarius» که امروزه آنها را به صورت فلکی «Canis Major» می شناسیم. یا صورت فلکی پرستو که امروزه شامل قسمت هایی از صورت فلکی قبرس و حوت می شود.

لوح های گلی متعددی با کاربردهای نجومی از بابل باستان باقی مانده است، از جمله نقشه های آسمانی و فهرست ستارگان. با وجود استفاده نجومی از این نوشته ها، گزارش های مفصلی از موقعیت ستارگان در آنها وجود دارد که حاصل دانش ریاضی و مشاهدات علمی مردم بابل باستان است.

مجموعه “Enuma Anu Enlil” (به معنی در زمان خدایان Anu و Enlil) شامل حدود 70 کاشی است که قدمت آنها به بیش از 1500 سال قبل از عصر کنونی (میلادی) می رسد. این مجموعه شامل 6500 تا 7000 طالع بینی است و ارتباط پدیده های مختلف آسمانی و هواشناسی را با امور پادشاه و دولت تفسیر می کند. Enuma Anu Enlil منبع اصلی نجومی برای گزارش های نجومی دانشمندانی است که به طور مرتب برای پادشاهان نوآشوری ارسال می شود.

نمونه ای از این گزارش ها به شرح زیر است:

• اگر ماه در روز اول (ماه تقویمی) قابل مشاهده بود: گفتار قابل اعتماد. سرزمین شادی خواهد بود.
• اگر روز به طول طبیعی خود برسد: حق امتیاز روز طولانی.
• اگر به نظر برسد که ماه تاج بر سر دارد، پادشاه به بالاترین مقام خواهد رسید.

این گزارش ها از الگوی خاصی پیروی می کنند که رفتار ماه، سپس پدیده های مرتبط با خورشید و شرایط آب و هوایی و در نهایت، رفتار ستارگان و سیارات مختلف را بررسی می کند.

در حدود سال 1350 شمسی در دوره خصی برای اعلام واگذاری رسمی زمین توسط دولت به افراد و علامت گذاری حدود آنها، سنگ هایی در این زمین ها ساخته و نصب شد. نیزه ای سنگی در یکی از معابد نگهداری می شد و نیزه ای سفالی به عنوان سند به صاحب آن تحویل داده شد. این سنگ‌ها که «کودورو» نامیده می‌شوند، حاوی تصاویر و نمادهایی از خدایان و موجودات مذهبی افسانه‌ای هستند که تصور می‌شود از مالکیت زمین محافظت می‌کنند. بسیاری از این نمادها بعدها به نمادهای صورت فلکی دایره البروج تبدیل شدند. نمادهای گاو، شیر، عقرب، کمان، بز و دلو برخی از آنها هستند. نماد خورشید، ماه و ستاره (نماد سیاره زهره) نیز بر روی این سنگ ها حک شده است.

شواهد بعدی برای روند شکل گیری صورت های فلکی مجموعه ای از الواح معروف به Enoma Elish از کتابخانه سلطنتی آشوربانیپال، آخرین پادشاه قدرتمند آشور (631-669 پس از میلاد) است. این مجموعه، افسانه خلقت بابلی، بیش از 17 هزار سال قدمت دارد. در پایان لوح چهارم و ابتدای لوح پنجم این مجموعه ذکر شده است که مردوک (پادشاه خدایان بابلی) برای سه خدای بزرگ Ea، Enlil و Anu در آسمان مکان ها و سپس صورت های فلکی ساخته است. و ستاره ها نصب و سازماندهی شدند .

تقسیم آسمان به سه قسمت در این داستان، اساس چیدمان فهرست های ستارگان زیر در بین النهرین است. در تقسیم سه گانه آسمان بابل، قسمت شمالی «مسیر انلیل»، استوای سماوی و نیمی از دایره البروجی «مسیر آنو» و قسمت جنوبی آسمان «مسیر ایا» است. . مرز این سه قسمت در فاصله 17 درجه شمالی و جنوبی از خط استوای سماوی در نظر گرفته شده است. به گونه ای که خورشید سه ماه متوالی از سال را در هر بخش می گذراند.

فهرستی به نام “هر، سه ستاره” که به نظر می رسد اولین بار در قرن دوازدهم پس از میلاد نوشته شده باشد، اولین لیست ستاره ای شناخته شده است. این فهرست بر روی الواح مدور که به اشتباه اسطرلاب نامیده می شود نوشته شده است. نسخه های پد دار نیز وجود دارد.

تقویم رسمی بابلی بر اساس موقعیت ماه و خورشید در آسمان است و نوعی تقویم شمسی-قمری محسوب می شود. در این تقویم، سال جدید با رویت ماه نو در نزدیکی اعتدال بهاری تعیین می شد و به این ترتیب هر سال می توانست 12 یا 13 ماه داشته باشد و با سال شمسی جبران شود. بابلی های باستان از تقویمی بر اساس «طلوع صبحگاهی» ستارگان برای اهداف کشاورزی استفاده می کردند. مصریان باستان نیز تقویم مشابهی بر اساس طلوع صبح داشتند و مشهورترین نمونه این تقویم ارتباط طلوع صبحگاهی ستاره بلبل و طلوع رود نیل است.

لوح‌های یک، سه ستاره، 3 ستاره را برای هر ماه فهرست می‌کنند، که هر کدام در یکی از سه مسیر آسمان که طلوع صبح آن در ابتدای آن ماه رخ می‌دهد. بسیاری از ستارگان نام برده در این فهرست در واقع صورت فلکی هستند. اما نام تک تک ستارگان و حتی سیارات در آن دیده می شود.

ترتیب تعدادی از ستارگان این فهرست از نظر نجومی نادرست است که ممکن است به دلیل طراحی این فهرست برای اهداف غیر نجومی باشد. همچنین ممکن است اشتباه نویسندگان در تکثیر این الواح یا اشتباه باستان شناسان امروزی در ترجمه خط میخی باعث این خطا شده باشد.

در فهرست برخی از صفحات کشف شده، صورت های فلکی وجود دارد که در صفحات دیگر قابل مشاهده نیستند یا به گونه ای دیگر گروه بندی شده اند.

دو لوح شبیه به الواح هر کدام سه ستاره است که شامل فهرست 12 ستاره عیلام، 12 ستاره اکد و 12 ستاره عمور است. این نام ها برجای مانده از اوضاع سیاسی دوره بابل باستان (1595-1894 میلادی) که به ترتیب در شرق، شمال و غرب شهر بابل قرار داشتند. این فهرست‌ها با هر فهرست سه ستاره کاملاً مطابقت دارند. به نظر می رسد اساس شکل گیری هر فهرست سه ستاره باشد، ستارگان اکد به انلیل، ستارگان عیلام به آنو و ستارگان آمور به ایا اختصاص داده شده اند.