می دانیم که بودن در فضا بر قسمت های مختلف بدن ما، از مغز گرفته تا استخوان ها، تأثیر می گذارد. اما دانشمندان هنوز جزئیات دقیق این تغییر را نمی دانند. در یک مطالعه جدید، دانشمندان در حال بررسی چگونگی تاثیر ماموریت های فضایی طولانی مدت و زمان بین آنها بر مایع مغزی نخاعی انسان هستند.

به گزارش Science Alert، این مایع مغزی نخاعی که در چهار محفظه به نام بطن در مغز ذخیره می شود، به عنوان ضربه گیر عمل می کند و با کاهش شدت ضربات وارده به مغز، از این اندام محافظت می کند. این مایع همچنین وظیفه شستن ضایعات سلولی و رساندن مواد مغذی از جریان خون را بر عهده دارد.

محققان دانشگاه فلوریدا، مرکز فضایی جانسون ناسا و سایر موسسات آمریکایی کشف کرده‌اند که چگونه پرواز فضایی بر اندازه بطن‌ها و حجم مایع مغزی نخاعی تأثیر می‌گذارد. به گفته آنها، این افزایش به عوامل خاصی بستگی دارد، مانند مدت زمانی که فضانوردان در فضا می گذرانند و فواصل زمانی بین ماجراجویی های فضایی آنها.

هدر مک گرگور، عصب شناس دانشگاه فلوریدا و همکارانش در مقاله خود نوشتند: “این یافته ها نشان می دهد که بزرگ شدن بطن ناشی از پرواز فضایی با افزایش مدت ماموریت ادامه می یابد.” علاوه بر این، فواصل زمانی کمتر از سه سال ممکن است به بطن ها زمان کافی برای بازیابی ظرفیت جبرانی ندهد.

افزایش اندازه بطن ها و مایع اضافی در مغز چیزی است که در مطالعات قبلی نیز دیده شده است. این مربوط به حرکت رو به بالا مغز در داخل جمجمه در میکروگرانش است که به نوبه خود به توزیع مجدد مایع کمک می کند.

پس از انجام تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) بر روی 30 فضانورد و استناد به مطالعات قبلی، محققان به این نتیجه رسیدند که هر چه پرواز فضایی طولانی‌تر باشد، اندازه بطن‌ها بیشتر می‌شود. به گفته آنها، سفر فضایی 6 ماهه یا بیشتر جایی است که به نظر می رسد سرعت تغییر متوقف می شود.

تصور می شود که تورم بطن های مغزی یک مکانیسم جبرانی در طول پرواز فضایی است که به مغز اجازه می دهد با تغییرات مایع مغزی نخاعی سازگار شود. پس از بازگشت به زمین، مایع مغزی نخاعی به آرامی به سطح طبیعی خود باز می گردد.

محققان می‌گویند: «اگرچه تغییر بزرگ‌تر در این ساختار برای مأموریت‌های کوتاه‌تر بعید به نظر می‌رسد، اما ممکن است منعکس‌کننده یک تغییر ساختاری اولیه و تطبیقی ​​در حین پرواز باشد که به تدریج در طول زمان به حالت اولیه خود باز می‌گردد.»

بزرگ شدن بطن در فضانوردانی که ماموریت آنها کمتر از سه سال به طول انجامید کمتر قابل توجه بود. به گفته محققان، این بدان معناست که زمان کافی برای انقباض و تنظیم مجدد بطن ها برای مقابله با افزایش مایع مغزی نخاعی وجود ندارد.