بالاترین مکان مسکونی کجاست؟

بیش از 80 میلیون نفر در سراسر جهان، عمدتا در آمریکای جنوبی، آسیای مرکزی و شرق آفریقا، در ارتفاع حداقل 2500 متری زندگی می کنند.

برخی از مرتفع‌ترین سکونتگاه‌های دائمی انسان عبارتند از Wenquan در استان Qinghai، چین، در ارتفاع 4870 متری از سطح دریا، و Kurzuk در هند، با ارتفاع حدود 4،570 متر از سطح دریا.

با این حال، مکانی وجود دارد که از Vanqueen و Kerzok پیشی گرفته و عنوان بلندترین سکونتگاه جهان را به خود اختصاص داده است. شهری در کوه های آند پرو به نام لارینکونادا، ملقب به بهشت ​​شیطان، با 50 هزار نفر جمعیت و ارتفاعی بین 5000 تا 5300 متر از سطح دریا، بلندترین سکونتگاه دائمی انسان روی زمین به حساب می آید.

زندگی در لارینکونادا بسیار دشوار است. در این شهرک آب، فاضلاب و دفع زباله وجود ندارد. غذا از مناطق کم ارتفاع وارد می شود و برق تنها در دهه 2000 به شهر آورده شد.

اگر در ارتفاعات به دنیا نیامده اید و به مکان های مرتفعی مانند Larinconada سفر می کنید، یکی از اولین تغییراتی که متوجه خواهید شد این است که ضربان تنفس و ضربان قلب شما افزایش می یابد. این علائم به این دلیل است که اکسیژن کمتری در هوا وجود دارد، بنابراین ریه ها و قلب باید برای تغذیه بافت ها بیشتر کار کنند.

سینتیا بلپروفسور بازنشسته انسان شناسی در دانشگاه کیس وسترن رزرو در اوهایو می گوید: “وقتی به ارتفاع 4500 متری می روید، همان نفسی که در اینجا (در سطح دریا) می گیرید حدود 60 درصد مولکول های اکسیژن دارد که استرس زیادی بر بدن وارد می کند. به LiveScience گفت.

بل گفت: در ابتدا درصد هموگلوبین، پروتئینی در گلبول های قرمز که اکسیژن را حمل می کند، در خون به شدت کاهش می یابد. هر چه ارتفاع بالاتر باشد، همه این واکنش ها قوی تر است.»

هنگامی که بدن برخی از افراد سعی می کند خود را با سطوح کم اکسیژن در ارتفاع بالا وفق دهد، ممکن است به بیماری به نام بیماری ارتفاع (AMS) مبتلا شوند. این بیماری می تواند علائمی مانند سردرد، خستگی، حالت تهوع و از دست دادن اشتها ایجاد کند.

بل می‌گوید: «معمولاً پس از حدود یک یا دو هفته در ارتفاع بالا، ریتم تنفس و ضربان قلب فرد کمی کاهش می‌یابد زیرا بدن شروع به تولید گلبول‌های قرمز و هموگلوبین بیشتری برای جبران سطوح پایین اکسیژن در هوا می‌کند.

به نظر می رسد که ساکنان کوهستان از بسیاری جهات با محیط های کم اکسیژن سازگار شده اند.

بل گفت: شواهد بسیار خوبی از سراسر جهان وجود دارد که نشان می دهد حجم ریه در افرادی که در ارتفاعات بالا هستند، به ویژه قبل از نوجوانی، اندکی یا به شدت افزایش می یابد.

آندها دارای غلظت بالایی از هموگلوبین هستند که باعث غلیظ شدن خون آنها می شود. بنابراین آنها اکسیژن بیشتری را در خون خود حمل می کنند. هنگامی که بدن تعداد زیادی گلبول قرمز تولید می کند، خطر ابتلا به بیماری مزمن کوهستان (CMS) افزایش می یابد.

بیماری کوهستانی مزمن می تواند در افرادی که چندین ماه یا سال در ارتفاعات بالای 3050 متر زندگی می کنند رخ دهد. از علائم این بیماری می توان به خستگی، تنگی نفس و درد خفیف و مداوم اشاره کرد. تخمین زده می شود که تقریباً از هر چهار نفری که در لارینکونودا زندگی می کنند، یک نفر از بیماری مزمن کوه رنج می برد.

تاتوم سیمونسناستادیار پزشکی در دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو، گفت: “بهترین درمان برای بیماری مزمن کوهستان رفتن به ارتفاعات پایین تر است، اما این روش مناسبی برای افرادی نیست که زندگی آنها در ارتفاعات سپری شده است.” ارتفاعات . آزمایش خون منظم و استفاده از استازولامید، که تولید گلبول های قرمز خون را کاهش می دهد، ممکن است تا حدودی برای کسانی که از بیماری مزمن کوه رنج می برند موثر باشد. اما ایمنی طولانی مدت و مزایای این درمان ها ناشناخته است.

اگر چه آنها در ارتفاعات بالا زندگی می کنند، اما ساکنان کوه های تبتی غلظت بالایی از هموگلوبین در خون خود ندارند و خطر ابتلا به بیماری مزمن کوهستانی در آنها کم است. تصور می شود که آنها با داشتن جریان خون بالاتر در بدن خود با یک محیط کم اکسیژن سازگار شده اند.

به ویژه تبتی ها دارای یک جهش در ژن EPAS1 هستند که میزان هموگلوبین خون را کاهش می دهد. به نظر می رسد این جهش از دنیسووان ها، خویشاوندان منقرض شده ما به ارث رسیده است. جهش در ژن EPAS1 نیز اخیراً در گروهی از کوهنوردان در منطقه آند یافت شد و دانشمندان در تلاش برای بررسی بیشتر آن هستند.