درست مانند امضای هنرمند، تلسکوپ جیمز وب نیز سنبله‌های پراش هشت‌ضلعی کلاسیک خود را در سرتاسر تصویر به‌جا گذاشته است. برای مثال تصاویر تولیدشده با تلسکوپ فضایی هابل، سنبله‌های چهارپر را نشان می‌دهند. این جلوه‌ی نوری به تعداد آینه‌های هر تلسکوپ بستگی دارد و به همین دلیل آن را «سنبله‌های پراش» می‌نامند. وقتی امضای هشت‌ضلعی را بینیم، می‌توانیم بفهمیم که تصویر متعلق به جیمز وب است.
با درنظر گرفتن سنبله‌های پراش جیمز وب به عنوان راهنما، می‌توان به نکات بیشتری از عکس دقت کرد. اگر به سنبله‌های قرمز مرکزی توجه کنید، می‌توانید جدیدترین رویدادهای دفع مواد از زوج ستاره‌ی هربیگ-هارو ۴۶/۴۷ را ببینید. این مواد به شکل رشته‌هایی آبی به نمایش درآمده‌اند که به سمت بیرون در حرکت هستند و سپس به هاله‌ی بنفشی کم‌رنگ تبدیل می‌شوند. در اطراف ساختار پراش، خطوط مجعد آبی کم‌رنگ (به سمت چپ) دیده می‌شوند که به گفته‌ی ناسا به الگوهای دفع مواد ستاره‌ها مرتبط هستند. بااین‌حال از آنجا که به امضای پراش جیمز وب نزدیک‌اند، دیدنشان دشوار است.
اما آنچه قطعا نباید در عکس از قلم انداخت، پرده‌ی نیلگون خیره‌کننده‌ای است که لکه‌ی قرمز آشبوناک مرکز تصویر را پوشانده است. این پرده‌ی نازک، یک جرم کیهانی دیگر به نام سحابی یا ابر عظیم گاز و غبار است. جیمز وب دراصل برای دیدن محتویات درون چنین اجرامی ساخته شده و به ما امکان می‌دهد تا رویدادهای پنهان درون آن‌ها را بررسی کنیم. در این مورد، با زوج ستاره‌ی هربیگ هارو روبه‌رو شدیم. به‌لطف همین توانایی جیمز وب، تصویر جدید دقیق‌ترین پرتره‌ی تاکنون ثبت‌شده از این زوج ستاره‌ای محسوب می‌شود. دانشمندان با بهره‌گیری از دوربین فروسرخ نزدیک این تلسکوپ می‌توانند از نقاب سحابی گذر کنند.
علاوه‌براین، براساس بیانیه‌ی مطبوعاتی تیم جیمز وب، وجود سحابی دلیل درخشش ظاهری فواره‌های ستاره‌ای است. با برخورد مواد خروجی به سحابی در گوشه‌ی چپ پائین، سحابی شکل وسیع‌تری به خود می‌گیرد؛ زیرا فرصت بیشتری برای برهم‌کنش فواره‌ها با مولکول‌های درون سحابی وجود دارد.
تصویر جدید آن‌قدر غنی از اطلاعات است که انبوه داده‌هایی که درباره‌شان صحبت کردیم، حتی نصف چیزهایی هم نیستند که ستاره‌شناسان می‌توانند از همین یک عکس درباره‌ی چگونگی شکل‌گیری ستارگان بیاموزند.