در نتیجه، پروستوس کلوسوس احتمالا ظاهر بسیار عجیبی داشت. پژوهشگران این موجود را که سری کوچک، بدنی عظیم و دست‌ها و پاهای کوچک‌تر داشت، به یک گاو دریایی امروزی تشبیه کرده‌اند. الی امسون می‌گوید: «ممکن است حیوان خیلی عجیب‌تر از آن چیزی بوده باشد که ما تصور می‌کنیم.»
به‌نقل‌از امسون، پروستوس کلوسوس از نظر وزن قطعاً حجم بسیار بیشتری از نهنگ آبی داشت؛ اما طول کلی بدنش که ۲۰ متر اندازه‌گیری شده، از نهنگ آبی کوتاه‌تر بود. تخمین مقدار دقیق چربی و بافت‌های نرمی که اسکلت را می‌پوشاند، بسیار دشوار است، بنابراین تیم پژوهشی درمورد برآورد اندازه‌ها با رویکردی نسبتاً محافظه‌کارانه پیش رفته است.
بااین‌حال به‌گفته‌ی محققان، ممکن است شکل ظاهری عجیب نهنگ به شناور ماندنش کمک کرده باشد و به آن امکان می‌داده تا مانند گاوهای دریایی به آرامی در آب سر بخورد.
پروستوس کلوسوس نه تنها تصورات ما را از ظاهر سنگین‌ترین حیوان جهان به‌هم می‌ریزد، بلکه هرآنچه را که نیز در مورد تکامل گونه‌ی آب‌بازسان می‌دانیم، به چالش می‌کشد. کشف این نهنگ به این معنی است که آن‌ها ۳۰میلیون سال زودتر از آنچه در ابتدا تصور می‌شد به اوج جرم بدن خود رسیدند.
امسون می‌گوید: «پروستوس کالسوس درک ما از تکامل و غول‌پیکری گونه‌ی آب‌بازسانان را کاملاً تغییر داد. به احتمال زیاد این موجود مسافری کم‌سرعت و یک غواص کم‌عمق بوده. ما مطمئن نیستیم که از چه چیزی تغذیه می‌کرده، زیرا چیزی از سر و دندان‌هایش باقی نمانده است. فقط در حد حدس و گمان است، اما تصور می‌کنیم که وقت خود را در اعماق اقیانوس صرف نمی‌کرده و برای غذا انرژی زیادی نمی‌سوزانده است.»
جرمی گلدبوگن، دانشیار اقیانوس در ایستگاه دریایی هاپکینز در دانشگاه استنفورد کالیفرنیا، معتقد است که پژوهش درمورد این نهنگ می‌تواند بینش جدیدی را درباره‌ی تکامل گونه‌های غول‌آسای دریایی ارائه دهد.
گونه‌ی توصیف شده به وضوح یک حیوان عظیم‌الجثه بود و اسکلت سنگینی داشت، ولی آیا بزرگ‌تر از نهنگ آبی بود؟ شاید بود و شاید هم نبود. گلدبوگن استدلال می‌کند که پرسش‌های مهم‌تر به تکامل کل گروه گونه‌های مرتبط و زیست‌شناسی مربوط به زمان و چرایی بزرگ شدن جثه‌ی این موجودات مربوط می‌شود.»
در حال حاضر نمونه‌ی استخوان‌های کشف شده در موزه‌ی تاریخ طبیعی لیما نگهداری می‌شود.