ادوکات و همکارانش در مطالعه‌ی جدید که به صورت آنلاین در نشریه گوندوانا ریسرچ منتشر شد، مسیر سفر قاره‌ی متلاشی‌شده را بازسازی کردند. ادوکات می‌گوید محققان تکه‌هایی از زمین‌های باستانی را کشف کردند که در اطراف اندونزی و میانمار پراکنده بود، اما زمانی که تلاش کردند سرزمین آرگولند را با استفاده از این تکه‌ها بازسازی کنند «هیچ‌کدام جور درنمی‌آمد.»
محققان به عقب‌تر بازگشتند و با جمع‌آوری شواهدی از جنوب شرقی آسیا، مسیر حرکت آرگولند را از استرالیا به سمت شمال دنبال کردند. محققان در میان قطعات پراکنده‌ی زمین‌های باستانی بقایای اقیانوس‌های کوچکی با قدمت حدود ۲۰۰ میلیون سال را کشف کردند. ادوکات می‌گوید احتمالاً این اقیانوس‌ها زمانی تشکیل شده‌‌اند که نیروهای زمین‌ساخت پیش از جدا شدن خشکی پنج هزار کیلومتری آرگولند، آن را کشیده و شکاف دادند.
ادوکات می‌گوید این روند برای ۵۰ تا ۶۰ میلیون سال ادامه داشت و سپس حدود ۱۵۵ میلیون سال پیش، تمام تکه‌های پراکنده‌ی نواری‌شکل این قاره و اقیانوس‌های میانی به سمت جنوب شرقی آسیا رانده شد. هیچ قاره‌ای از دست نرفته است؛ فقط این مجموعه‌ی پراکنده بسیار گسترده و تکه‌تکه بود.
ادوکات و همکارانش برای انعکاس این پراکندگی از آرگولند به عنوان «آرگوپلاگو» یعنی آرگوی دریامیانی یاد می‌کنند. ادوکات خاطرنشان کرد که بازسازی تاریخ این قاره ممکن است وضعیت اقلیمی منطقه در گذشته را آشکار کند؛ آب‌وهوایی که با تشکیل اقیانوس بین تکه‌های کوچک آرگولند سردتر می‌شد.
قطعات آرگولند با برخورد به توده‌های خشکی جنوب شرقی آسیا تنوع زیستی حاصلخیزی را که امروزه شاهدش هستیم، شکل داده است. ادوکات افزود: «این موضوع می‌تواند توزیع نابرابر گونه‌ها در امتداد یک مانع نامرئی را که از میان اندونزی می‌گذرد، توضیح بدهد.» قرار دادن تکه‌های آرگولند در کنار هم، سکوی پرشی برای آینده و تحقیقات جدید است.