پژوهش‌های گذشته نشان می‌دهند اجرام CUDO مانند پلی هیمنیا ۳۳ در صورتی توجیه‌پذیرند که با ذره‌های ماده‌ی تاریک اسرارآمیز پر شده باشند. در این صورت این مواد احتمالا به صورت آزادانه وجود ندارند بلکه به شکل توده‌هایی درون سیارک‌ها هستند، اما پژوهش جدید که ۱۵ سپتامبر در مجله‌ی European Journal منتشر شد، بر اساس محاسبات ریاضی نشان می‌دهد که وجود کودوها را نمی‌توان با ماده‌ی تاریک توضیح داد؛ بلکه این دسته را می‌توان با گروه ناشناخته‌ای از عنصرهای شیمیایی خارج از جدول تناوبی اثبات کرد که بسیار چگال‌تر از اوسمیم هستند.
یکی از بحث‌های دیرینه‌ی دانشمندان این بود که آیا عنصرهای سنگین‌تر از اوگانسون (آخرین عنصر جدول تناوبی)، به‌صورت طبیعی به پایداری می‌رسند یا خیر. این عنصرهای فوق سنگین به‌شدت رادیواکتیو‌اند و تنها در چند میلی‌ثانیه به دلیل دافعه‌ی تعداد بالای پروتون‌های داخل هسته، دچار واپاشی می‌شوند.
بر اساس پژوهش‌های قبلی، بخشی از جدول تناوبی با عنوان «جزیره ثبات» شناخته می‌شود که شامل عنصرهای فوق سنگین با عدد اتمی نزدیک به ۱۶۴ است. در چنین وزنی عنصرها دچار فروپاشی فوری رادیواکتیو نمی‌شوند و برای بازه‌های کوتاهی پایدار می‌مانند. یافته‌های جدید منطبق با این پیش‌بینی هستند.
پژوهشگرها برای رسیدن به نتیجه‌ای مشخص درباره‌ی ساختار اتمی عنصرهای فرضی فوق سنگین از مدل خام اتمی موسوم به مدل توماس-فرمی استفاده کردند. آن‌ها متوجه شدند عنصرهای دارای عدد اتمی نزدیک به ۱۶۴ دارای چگالی بین ۳۶ و ۶۸٫۴ گرم به ازای هر سانتی‌متر مکعب هستند.
این طیف به چگالی محاسبه‌شده‌ی ۷۵٫۲۸ گرم به ازای سانتی‌متر مکعب برای سیارک پلی‌هیمنیا ۳۳ نزدیک است. در نتیجه، عنصرهای فوق سنگین در صورت وجود می‌توانند چگالی بالای داخل این سنگ فضایی و دیگر موارد مشابه را توضیح دهند، گرچه ماده‌ی تاریک را نمی‌توان کاملا از کاندیدهای سیارک‌های فوق‌چگال حذف کرد.