می گویند زمان همه زخم ها را درمان می کند. اما متخصصان پزشکی به شما خواهند گفت که زمان بهبودی پس از یک آسیب می تواند بسیار متفاوت باشد. به عنوان مثال، سن، سبک زندگی و سطح حمایت اجتماعی بر سرعت بهبودی بدن یک فرد تأثیر می گذارد.
افکار همچنین می توانند نقش بسیار قدرتمندی در سرعت بهبودی ما ایفا کنند. در آزمایشی، گروهی از محققان آزمایش کردند که آیا انتظارات افراد از مدت زمان بهبودی می‌تواند بر زمان بهبودی واقعی تأثیر بگذارد یا خیر.
محققان دریافتند که درک افراد از سرعت زمان بر سرعت بهبود زخم‌هایشان تأثیر می‌گذارد. این تحقیق جدیدترین تحقیق در مجموعه بزرگتری از شواهد است که وحدت ذهن و بدن را برجسته می کند.
در 45 سال گذشته، اعضای آزمایشگاه الن لنگر، پروفسور هاروارد، راه‌هایی را که ذهن بر فیزیولوژی بدن تأثیر می‌گذارد، بررسی کرده‌اند.
هنگامی که افراد ذهن و بدن را به عنوان یک هویت واحد به جای موجودیت های جداگانه می بینند، متوجه می شوند که چگونه ذهن سلامت و رفاه را کنترل می کند. آنچه در ذهن ما اتفاق می افتد بر بدن ما تأثیر می گذارد. اولین آزمایش این مفهوم، آزمایشی بود که لانگر در سال 1979 طراحی و اجرا کرد. در این مطالعه، مردان مسن در اتاقی بازسازی شده قرار گرفتند که انگار 20 سال پیش وجود داشته است، با مبلمان و مجلات قدیمی.
درک مردم از سرعت زمان بر سرعت بهبود زخم‌هایشان تأثیر می‌گذارد
از مردان انتظار می رفت که مانند دوران جوانی خود زندگی کنند. آنها وقایع گذشته را در زمان حال توصیف می کردند که گویی اکنون اتفاق می افتد. نتایج شگفت آور بود. بدون مداخله پزشکی، شنوایی، بینایی، حافظه و قدرت آنها بهبود یافت. آنها همچنین در چند روز در عکس ها به طرز چشمگیری جوان تر به نظر می رسیدند.
آزمایشگاه لانگر شواهد بیشتری برای وحدت ذهن و بدن پیدا کرد و نشان داد که پیش‌بینی خستگی می‌تواند باعث شود مردم احساس خستگی بیشتری کنند و فکر کردن به سرماخوردگی با افزایش احتمال ابتلا به سرماخوردگی مرتبط است.
در مطالعه دیگری، افرادی که انتظار مزایای خاصی از ورزش مانند کاهش وزن را داشتند، این مزایا را مشاهده کردند، در حالی که سایر افرادی که فعالیت های مشابهی را انجام دادند اما انتظار کاهش وزن را نداشتند، چنین تغییراتی را مشاهده نکردند.
در یک مطالعه اخیر در مورد بهبود زخم، محققان نگاه دقیق‌تری به چگونگی تأثیر انتظارات بر بهبودی پس از آسیب فیزیکی انداختند.
محققان 33 شرکت‌کننده را برای انجام سه روش کنترل‌شده که منجر به کبودی خفیف پوست می‌شد، انتخاب کردند. در هر مورد، یک دوره بهبودی 28 دقیقه ای وجود داشت و در این دوره از شرکت کنندگان خواسته شد تا نظرسنجی ها را در فواصل زمانی منظم تکمیل کنند.
محققان این آزمایش را در دو شرایط انجام دادند. در شرایط زمان سریع، به شرکت کنندگان گفته شد که هر هشت دقیقه به یک نظرسنجی پاسخ دهند و یک تایمر به آنها داده شد که بدون اطلاع آنها، با سرعت دو برابر کار می کرد. در نتیجه، هر دقیقه واقعی برابر با دو دقیقه در تایمر است، که باعث می‌شود کل 28 دقیقه 56 دقیقه سریع به نظر برسد. در سناریوی زمان آهسته، نظرسنجی هر دو دقیقه انجام می‌شود و تایمر به نصف سرعت عادی پیش می‌رفت. در این شرایط زمان 28 دقیقه 14 دقیقه کند بود.
زمانی که شرکت کنندگان فکر می کردند زمان بیشتری سپری شده است، زخم هایشان سریع تر بهبود می یابد و زمانی که فکر می کردند زمان کمتری سپری شده است، زخم هایشان کندتر بهبود می یابد. این در حالی بود که زمان واقعی سپری شده در هر دو مورد یکسان بود. محققان این آزمایش ها را بر روی افرادی که پس از جراحی فتق، جراحی آب مروارید و جراحی دندان بهبود یافته بودند، تکرار کردند.
باورهای ضمنی در مورد زمان نه تنها سلامت ما را بهبود می بخشد. طبقه بندی ها و برچسب های تشخیصی نیز بر روند درمان تاثیر می گذارد و متخصصان مراقبت های بهداشتی باید در انتخاب آنها دقت کنند. به عنوان مثال، از دیدگاه یک متخصص غدد، بین افرادی که در آزمایش هموگلوبین به نام A1C که سطح قند خون را اندازه گیری می کند، نمره 5.6 یا 5.7 می گیرند، تفاوت معنی داری وجود ندارد.
اما طبق پروتکل استاندارد پزشکی، هر کسی که A1C کمتر از 5.7 داشته باشد، طبیعی و هرکسی که بالاتر از این آستانه باشد، پیش دیابت محسوب می شود. در مطالعه‌ای که اخیراً برای انتشار پذیرفته شده است، محققان داده‌های 3984 نفر را با امتیاز 5.6 یا 5.7 مقایسه کردند و تفاوت‌های قابل‌توجهی را در دوره بعدی درمان‌شان مشاهده کردند.
افرادی که به عنوان پیش دیابت برچسب زده شده بودند، طی ده سال آینده افزایش قابل توجهی در نمرات A1C خود داشتند و احتمال بیشتری برای ابتلا به دیابت داشتند. از آنجایی که دو گروه در ابتدا تقریباً یکسان بودند، منطقی‌ترین نتیجه این است که تفاوت‌های بعدی ناشی از برچسب تشخیصی است.
در حالی که پزشکان می توانند افرادی را که به عنوان پیش دیابت طبقه بندی می شوند درمان کنند، بسیاری از متخصصان به بیماران با امتیاز 5.6 یا 5.7 توصیه مشابهی می کنند: اینکه قند خون بیمار کمی بالا است و تغییر سبک زندگی ممکن است مفید باشد.
زندگی سالم تابعی از تفکر سالم است
محققان بر این باورند که افراد با طبقه بندی های مختلف انتظارات متفاوتی از خود داشتند. وقتی برای یک وضعیت پزشکی خاص آستانه تعیین می کنیم، افرادی که کمی بالاتر از آن آستانه هستند و آنهایی که کمی زیر آن آستانه هستند، تصورات بسیار متفاوتی از سلامت خود دارند.
هر فردی در مورد چگونگی عملکرد و معنای سالم بودن در طول زندگی، باورهای متفاوتی به دست می آورد. اغلب این ایده ها منعکس کننده مفروضات اساسی ما در مورد جهان هستند و اغلب به طور ناخودآگاه بر ما تأثیر می گذارند. همانطور که فرد می تواند بر اساس تجربیات گذشته تعصبات یا ترجیحات خود را کسب کند، افراد نیز باورهای ضمنی دارند که بر سلامت آنها تأثیر می گذارد. برای مثال، فردی ممکن است فکر کند که می تواند علائم بیماری یا پیری را در خود تشخیص دهد. انتظارات آنها، احساس و تفکر آنها و آنچه انجام می دهند بر اتفاقات بعدی تأثیر می گذارد.
اگر بخواهیم جلوتر برویم، سبک زندگی سالم که بدون شک تابعی از انتخاب های سالم مانند استفاده از کرم ضد آفتاب و مسواک زدن است، تابع یک طرز فکر سالم نیز هست.
همانطور که لنگر استدلال می کند، اکثر مردم اغلب بدون فکر عمل می کنند، زیرا آنها چنان درگیر گذشته خود هستند که شرایط حال را نادیده می گیرند. اما ما می‌توانیم به افکار و باورهای ضمنی خود توجه کنیم و آنها را مورد سؤال قرار دهیم، مخصوصاً زمانی که منفی هستند. انتظار برای بهبودی دیرتر یا فکر کردن به اینکه ما آنقدر ضعیف هستیم که نمی‌توانیم موقعیت خاصی را مدیریت کنیم، باورهای منفی هستند.
می توانیم از خود بپرسیم: چگونه می دانیم که این ایده ها درست هستند؟ چه تجربیات و موقعیت های گذشته می تواند بر باورهای ما تأثیر بگذارد؟ آیا باورهای جایگزین معتبرتری وجود دارد که باید در نظر گرفته شود؟ با تکرار بیشتر باورهای مثبت، می توانیم آنها را بپذیریم، سپس افکار، احساسات و اعمال ما تغییر می کند.