ترکیب برنج و گوشتی که پژوهشگران دانشگاه یانسه تولید کرده‌اند، مانند پوره صورتی رنگی به‌نظر می‌رسد که اشتها آور نیست، اما آن‌ها ادعا می‌کنند منبع غذایی غنی از پروتئینی است که در مقایسه با پرورش گاو به روش سنتی گازهای گلخانه‌ای کمتری تولید می‌کند.
دانشمندان ماده غذایی جدید را با گرفتن سلول‌های بنیادی عضله و چربی از گاوها و پیوند آن‌ها به دانه‌های برنج ایجاد کردند. ابتدا ژلاتین ماهی و آنزیم‌ها به برنج اضافه می‌شود تا به اتصال سلول‌ها کمک کند. سپس با افزودن سلول‌های بنیادی، مخلوط به مدت ۹ تا ۱۱ روز در ظرف رها می‌شود تا رشد کند. نتیجه نهایی هیبرید برنج و گوشت گاو است که نسبت به برنج مرسوم ۸ درصد پروتئین بیشتر و ۷ درصد چربی بیشتری دارد.
علاوه بر کاهش خطر بیماری‌های ناشی از غذا، هیبرید برنج و گوشت گاو بسیار ارزان‌تر از گوشت طبیعی است. به گزارش آی‌اف‌ال ساینس، پژوهشگران تخمین می‌زنند که در صورت تجاری شدن، هر کیلوگرم هیبرید گوشت و برنج می‌تواند ۲٫۲۳ دلار قیمت داشته باشد درحالیکه قیمت گوشت گاو حدود ۱۴٫۸۸ دلار در هر کیلوگرم است.
نکته مهم اینکه ماده غذایی جدید ردپای کربنی بسیار سبک‌تری دارد. طبق تخمین‌ها، ۱۰۰ گرم پروتئین هیبرید برنج کمتر از ۶٫۲۷ کیلوگرم کربن‌دی‌اکسید تولید می‌کند، درحالیکه به منظور تولید ۱۰۰ گرم گوشت گاو ۴۹٫۸۹ کیلوگرم کربن‌دی‌اکسید منتشر می‌شود.
طعم هیبرید برنج و گوشت گاو به مقدار چربی یا ماهیچه‌ای بستگی دارد که به برنج اضافه می‌شود. به‌گفته‌ی پژوهشگران، برنج‌های هیبریدی با محتوای ماهیچه بیشتر بوی گوشتی و بادام مانندی دارند، درحالیکه برنج‌هایی که محتوای چربی بیشتری دارند بوی کره‌ای و کمی شبیه روغن نارگیل دارند. از نظر بافت، محصول ترکیبی حالت سفت‌تر و شکننده‌تری نسبت به برنج معمولی دارد.
پژوهشگران به دنبال تجاری‌سازی محصول غذایی خود هستند و می‌گویند به مصرف‌کنندگان منبع غذایی مغذی و کم هزینه‌ای ارائه می‌دهند که بسیاری از اثرات زیست‌محیطی و اخلاقی کشاورزی صنعتی را به همراه ندارد. سوهیون پارک، نویسنده مقاله در بیانیه‌ای گفت: «برنج محتوای تغذیه‌ای بالایی دارد، اما افزودن سلول‌های دامی محتوای تغذیه‌ای آن را می‌تواند بیشتر تقویت کند.»
درحالیکه ممکن است محصولی مانند ترکیب برنج و گوشت توصیف‌شده در این مقاله در رستوران‌های با استاندارد بسیار بالا سرو نشود، می‌تواند کاربردهای عملی مختلفی داشته باشد. برای مثال، می‌تواند به‌عنوان منبع تغذیه حیاتی برای افرادی که با قحطی یا بلایای طبیعی درگیر هستند عمل کند. از طرف دیگر، این ماده غذایی ممکن است غذای ایده‌آلی برای فضانوردان در سفرهای فضایی طولانی‌مدت باشد.
یافته‌های مطالعه در مجله‌ی Matter منتشر شده است.