تخمیر مزایای بیشتری در مقایسه با غذاهای پخته دارد؛ مانند بافت نرم‌تر، افزایش محتوای کالری، بهبود جذب مواد مغذی و دفاع در برابر میکروارگانیسم‌های مضر. این فرایند تنها به فضاهای ذخیره‌سازی مانند یک گودال، غار یا حتی سوراخی در زمین نیاز دارد و درست مانند بلیطی با هزینه‌ی ورودی کم و بدون استرس برای سلامت غذایی است. همان‌طور که محققان اشاره می‌کنند، به‌جای نیاز به برنامه‌ریزی و استفاده از ابزار، می‌توان به‌طور تصادفی با فرایند تخمیر مواجه شد.
برایانت و همکارانش در مقاله‌ی خود می‌نویسند: «شکار، مردارخواری از گوشت‌خواران بزرگ و استفاده از آتش خطرات خاص خود را دارد. شاید خطرات تخمیر قابل‌پیش‌بینی‌تر و درنتیجه ازطریق یادگیری فردی و فرهنگی مطمئن‌تر بود.» تخمیر خارجی علاوه‌بر افزایش قابلیت جذب مواد مغذی، می‌تواند غذاهای سمی را به مواد خوراکی تبدیل کند؛ مانند حذف سیانید از گیاه مانیوک یا کاساو.
محققان می‌نویسند: «دوراندیشی و درک مکانیکی لازمه‌ی ظهور اولیه‌ی تخمیر خارجی نیست. اجداد اولیه‌ی ما ممکن است به‌سادگی غذا را به یک مکان رایج برده باشند، آن را در آنجا رها کرده و به‌طور متناوب ضمن خوردن از این غذا، مقدار بیشتری نیز به آن اضافه کرده باشند.» میکروب‌های مواد غذایی قبلی ممکن است با مقاوم‌سازی اقلام جدید مواد غذایی، به تخمیر آن‌ها منجر شده باشند.
تیم محققان بر نیاز به تحقیقات تجربی مانند مطالعات میکروبیولوژیکی، آنالیزهای مقایسه‌ای و تحقیقات ژنتیکی و ژنومی برای حمایت یا رد فرضیه‌ی خود تاکید می‌کند. آن‌ها در بخشی از مقاله‌ی خود می‌نویسند: «انتقال تخمیر روده به یک عمل فرهنگی خارجی ممکن است یکی از نوآوری‌های مهم انسان بوده باشد که شرایط متابولیک لازم به‌منظور انتخاب برای گسترش مغز را مشخص می‌کند.»
نتایج مطالعه در ژورنال Communications Biology منتشر شده است.