ستاره ما و نمونه‌های مشابه آن در پایان عمر به غول سرخ تبدیل می‌شوند. وقتی سوخت هیدروژن ستاره‌ای در هسته‌ی آن به پایان برسد در ابتدا منقبض شده و هلیوم می‌سوزاند و سپس متورم می‌شود؛ بنابراین ممکن است با تورم خورشید لایه‌های بیرونی آن تا مدار زمین هم گسترش یابند. حتی اگر چگالی پلاسما بسیار پائین باشد، قرار گرفتن درون ستاره قطعا برای حیات مناسب نخواهد بود.
فاز غول سرخ با آزادسازی بادهای ستاره‌ای قدرتمند همراه است و گرمای ستاره‌ای عظیم، کمربند حیات را به بیرون سوق می‌دهد. این تغییر، خبر خوبی برای قمر غول‌های گازی است، اما برای سیاره‌های سنگی چندان خوشایند نیست. سیاره زهره و عطارد قطعا در این مقطع از بین می‌روند و در بهترین سناریو، زمین و مریخ می‌سوزند؛ بنابراین دیگر سیاره‌های مناسبی برای حیات نخواهند بود.
پژوهشگرها همچنین درباره‌ی اتفاقات بعد از غول سرخ کنجکاو بودند. غول‌های سرخ لایه‌های بیرونی خود را به داخل فضا منتشر می‌کنند و در نهایت هسته‌ای فشرده از آن‌ها باقی می‌ماند که آن را کوتوله سفید می‌نامند. کوتوله‌های سفید بدون بادهای ستاره‌ای و با طول عمر چندین میلیارد ساله، موقعیت خوبی را برای حیات به وجود می‌آورند.
پژوهش‌ها نشان می‌دهند تغییرات یک ستاره‌ی معمولی به غول سرخ و کوتوله‌ی سفید برای شکل‌گیری حیات بسیار سریع هستند، مگر اینکه راهی برای محافظت از سیاره یا جابه‌جایی آن وجود داشته باشد. ستاره‌های مسن‌تر و کوتوله‌های سفید باید به‌عنوان میزبان‌های احتمالی حیات مورد بررسی قرار گیرند، اما بعید به‌نظر می‌آید که حیات بتواند به‌طور پیوسته روی جهانی دوام بیاورد که ستاره‌اش درحال تغییر و تکامل است.
یافته‌های پژوهش در مجله‌ی Astrophysical منتشر شده است.