ستاره‌های کیهان زمانی متولد می‌شوند که ابرهای عظیم گاز و غبار به‌تدریج بر اثر گرانش به‌هم می‌پیوندند. درنهایت مناطق ابری به‌قدری چگال می‌شوند که با اتصال اتم‌های هیدروژن به یکدیگر فرآیند همجوشی هسته‌ای را آغاز می‌کنند و هسته یک ستاره را شکل می‌دهند. در مناطق کم‌چگال‌تر، نسخه کوچک‌تری از همجوشی موسوم به همجوشی دوتریومی می‌تواند در اجرام کوچک‌تر رخ دهد. به این اجرام، کوتوله‌های قهوه‌ای یا ستاره‌های مردود گفته می‌شود.
جومبوها ظاهرا گروه کوچک‌تری از اجرام گازی هستند. با اینکه کوتوله‌های قهوه‌ای می‌توانند تا ۱۳ برابر جرم مشتری رشد کنند، جرم جومبوها می‌تواند تا تقریبا نیمی از جرم این سیاره با دمای بیش از ۵۰۰ درجه‌ی سانتی‌گراد برسد. فاصله‌ی بین جومبوها نزدیک به ۲۰۰ برابر فاصله‌ی بین زمین و خورشید است و در مدارهایی به دور یکدیگر می‌چرخند که تکمیل آن‌ها بیش از ۲۰ هزار سال طول می‌کشد.
اگر جومبوها در فضا تنها بودند، توصیفشان ساده‌تر بود، اما ظاهر شدن آن‌ها به صورت جفت، به طوری که ۴۲ عدد از آن‌ها صرفا توسط تلسکوپ جیمز وب در سحابی شکارچی رصد شدند، گیج‌کننده است. براساس مدل‌های موجود علمی، شکل‌گیری اجرامی منفرد و تا این اندازه کوچک به‌طور مستقیم از ابرهای گاز و غبار امکان‌پذیر نیست، چه رسد به اینکه به صورت جفتی ظاهر شوند. حتی اگر جومبوها، سیاره‌هایی باشند که دراثر نیروهای گرانشی به بیرون از منظومه‌هایشان پرتاب شده باشند، باز هم دلیل ظاهر شدنشان به صورت جفتی مشخص نیست.
کشف جومبوها برای دانشمندان غیرمنتظره بود. بسیاری از ستاره‌ها یا شاید بتوان گفت تمام ستاره‌ها از جمله خورشید، به‌صورت زوج متولد می‌شوند؛ اما هرچه جرم اجرام دوتایی کاهش می‌یابد، رواج آن‌ها کمتر می‌شود؛ زیرا کشش گرانشی ضعیف‌تر آن‌ها باعث می‌شود به راحتی از هم بپاشند. با این‌حال کشف جومبوها نشان می‌دهد که احتمالا چیزی را درباره‌ی شکل‌گیری این اجرام بسیار کم‌جرم از قلم انداخته‌ایم.
پژوهشگرها امیدوارند با استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب، رازهایی مثل ساختار جو گازی و شاید چگونگی شکل‌گیری جومبوها را آشکار کنند. در حال حاضر تنها شواهدی از متان و آب در آن‌ها دیده می‌شود. کشف جومبوها در سایر مناطق ستاره‌زایی نیز می‌تواند به حل مسئله کمک کند.