دوندگان مسافت‌های طولانی ممکن است از میلین به‌عنوان سوخت مغز استفاده کنند. این بافت چربی سلول‌های عصبی را عایق می‌کند و به‌نظر می‌رسد درست پس از مسابقه کاهش پیدا می‌کند و سپس در هفته‌های بعد دوباره احیا می‌شود.
به‌گزارش ساینس‌نیوز، اسکن مغز دوندگان نشان می‌دهد یکی‌دو روز پس از ماراتن، این بافت به‌شدت کاهش پیدا می‌کند و دو هفته پس از مسابقه، چربی مغز تقریباً به سطح قبل از مسابقه برمی‌گردد. این یافته نشان می‌دهد ورزش‌کاران در دویدن به‌قدری انرژی می‌سوزانند که باید از منبع سوخت جدیدی برای حفظ عملکرد مغز استفاده کنند.
بخش اعظم مغز انسان حاوی میلین است. میلین بافتی است که رشته‌های عصبی را می‌پوشاند و مانند روکش پلاستیکی سیم برق به‌عنوان عایق عمل می‌کند. این عایق به پیام‌های الکتریکی اجازه می‌دهد از سلولی عصبی به سلول عصبی دیگر حرکت کنند و امکان ارتباط با سرعت زیاد را فراهم می‌کند که برای عملکرد مغز بسیار مهم است.
مدت‌ها تصور می‌شد غلاف‌های میلین ساختارهای خنثی هستند که پس از اینکه ایجاد می‌شوند، تغییر چندانی نمی‌کنند. بااین‌حال، اکنون شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد میلین ساختاری پویا است که بسته به شرایط سلولی، اندازه و فراوانی آن کم و زیاد می‌شود.
مولکول‌های چربی و سایر اجزای غلاف میلین دائماً درگردش هستند و مواد عایق را تجزیه می‌کنند و سپس دوباره آن‌ها را می‌سازند. آزمایش‌های پژوهشگران نشان داده بود وقتی قند (منبع انرژی معمول مغز) کمیاب است، سلول‌های مغز موش می‌توانند از این چربی‌ها استفاده کنند.
پژوهشگران مغز چهار دونده‌ی ماراتن را در روزهای قبل و پس از مسابقه و دو نفر را دو هفته بعد اسکن کردند. یک یا دو روز پس از مسابقه، تیم شاهد کاهش مقدار میلین در مغز بود که نشان می‌داد میلین اطراف رشته‌های عصبی نازک شده است. دو هفته بعد، بیشتر میلین احیا و دوباره در اطراف رشته‌های عصبی ضخیم شده بود.