چگونه افراد از کما برمی گردند؟

فردی که در کما است گاهی ممکن است ماه ها، سال ها یا حتی چند دهه پس از بیهوشی به هوش بیاید. یکی از طولانی ترین موارد کما، منیره عبدالله، زنی است که پس از یک تصادف رانندگی در سال 1991 به کما رفت و 27 سال بعد به زندگی بازگشت. اما چه چیزی فرد را از کما به زندگی بازمی گرداند، یک حالت طولانی مدت از بیهوشی عمیق؟

مارتین مونتی، استاد روانشناسی UCLA که در مورد کما مطالعه می کند، به LiveScience گفت: «پاسخ کوتاه این است که ما واقعاً نمی دانیم. به همین دلیل است که ما هنوز مداخلات زیادی برای کمک به بهبودی این افراد نداریم.»

برای اینکه کما رخ دهد، مغز باید در نتیجه آسیب، التهاب یا عفونت آسیب ببیند. قبل از اینکه فرد بتواند از کما خارج شود، مغز او باید با ترمیم نورون های آسیب دیده یا تکیه بر سایر شبکه های مغزی برای کنترل مناطق آسیب دیده بهبود یابد. اما تنها این ترمیم فیزیکی شبکه های مغزی کافی نیست، زیرا در حالت کما فعالیت مغز نیز کاهش می یابد و در این حالت شبکه های مغزی به طور عادی با یکدیگر ارتباط برقرار نمی کنند. برخی از انواع ضربه مغزی ممکن است برای بازگشت مغز به سرعت طبیعی خود و خارج کردن فرد از کما مورد نیاز باشد.

چگونه می توان به افرادی که در کما هستند کمک کرد تا به هوش بیایند؟ مونتی می گوید یکی از روش ها می تواند استفاده از داروی آمانتادین باشد.

طبق مطالعه ای که در سال 2010 در ژورنال Medical Hypotheses منتشر شد، افرادی که در کما هستند دوپامین کمتری در دسترس دارند. یک مطالعه در سال 2012 که در مجله پزشکی نیوانگلند منتشر شد نشان داد که آمانتادین هوشیاری را در افرادی که پس از آسیب سر رویشی یا حداقل هوشیار بودند، بهبود می بخشد.

تکنیک های دیگری نیز برای کمک به بازگرداندن هوشیاری در افرادی که به کما رفته اند آزمایش شده است. یکی از این رویکردها، تحریک عمیق مغز است که شامل کاشت الکترودهایی در اعماق مغز با جراحی است تا مقدار کمی الکتریسیته برای تحریک نورون‌های مجاور ایجاد کند.

بر اساس بررسی منتشر شده در سال 2018 در ژورنال Neurosurgical Focus، تحریک عمیق مغز اغلب تالاموس را هدف قرار می دهد. ناحیه ای از مغز که اغلب درگیر آسیب های مغزی است که منجر به کما می شود.

برای اینکه هر یک از این درمان ها سرعت بازگشت به هوشیاری فرد را افزایش دهد، داشتن ساختار مغزی سالم ضروری است.

Chitan Venkatasubba Rao، مدیر پزشکی بخش مراقبت های ویژه علوم اعصاب در مرکز پزشکی Baylor St. John می گوید: “رشد عصبی به آرامی و با سرعت حدود یک میلی متر در هفته (تقریبا سرعت رشد ناخن) اتفاق می افتد. لوک در تگزاس در این شرایط باید به حمایت از بیمار ادامه دهیم و بهترین فرصت را برای بهبودی به او بدهیم. ما نباید خیلی زود از بیمارانی که در کما هستند دست بکشیم.»

مطالعات نشان داده است که گاهی اوقات دستگاه های حمایت از زندگی توسط بیمارانی که در کما هستند خاموش می شوند. این در حالی است که پس از بهبودی آسیب اولیه، مغز معمولاً حداقل به دو هفته و به ندرت بیش از چهار هفته نیاز دارد تا به هوش بیاید.

البته بسیاری از بیمارانی که در کما هستند به هوش نمی آیند. به عنوان مثال، زنی به نام Terri Chaivo در فلوریدا دچار ایست قلبی شد و به مدت 15 سال زندگی گیاهخواری داشت. پس از کشمکش‌های حقوقی طولانی بین همسر و خانواده‌اش، لوله تغذیه تری در سال 2005 برداشته شد و او حدود دو هفته بعد در سن 41 سالگی درگذشت. گزارش کالبد شکافی نشان داد که اندازه مغز تری نصف یک فرد عادی هم سن و سالش است و در نتیجه به شدت آسیب دیده است.

دانشمندان اطلاعات زیادی در مورد بروز و علت کما ندارند و تخمین زده می شود که بین 20 تا 40 درصد از افرادی که به کما می روند هرگز بهبود نمی یابند. یک مطالعه در ایالات متحده و بریتانیا بر روی افرادی که در کما بودند نشان داد که 45 درصد از بیماران جان خود را از دست دادند، 15 درصد با نتایج ضعیف و 31 درصد با نتایج خوب زنده ماندند.

به طور کلی، چگونگی و چرایی بیدار شدن افراد از کما (خود به خود یا با کمک دارو) تا حد زیادی ناشناخته است. همانطور که پزشکان به حل این معما نزدیک تر می شوند، ممکن است راه های بهتری برای احیای افراد در کما پیدا کنند.